Wielki COMEBACK, czyli DRUGA CZĘŚĆ Swim

No dzień dobry :) Wiecie, że minęło w sumie pięć lat? Dłuuuugie pięć lat mojej nieobecności w tej części świata. Nie, nie zapomniałam, ale jakoś tak zawsze uważałam, że nie ma co odgrzewać tego kotleta, no bo kto chciałby to czytać.

A jednak! Tak, mam sentyment do tej historii ogromny i znowu załapałam fazę na Titanica. Układam sobie 1500 puzzli ze statkiem, czytam znowu książki i jak kretynka płaczę na programach dokumentalnych. Masakra, a przecież mam 26 lat. Lol.

Do sedna! Chciałabym napisać drugą część, czyli co działo się u Severusa i Hermiony po cudownym powrocie z Titanica. Pomysł jest, zarys historii jest, chęci też są. Nie będę pisać nic więcej, więc proszę przeczytajcie pierwszy rozdział, który jest krótkim wstępem i zachętą dla Was, abyście znowu tak licznie jak pięć lat temu czytali i komentowali :)

Miło było wrócić. Zapach starego, nieco zakurzonego strychu był naprawdę przyjemny, choć niewielu podzielałoby jej zdanie.

Pomieszczenie było wąskie i długie, a wzdłuż ściany stały kartony. Niektóre ułożone jeden na drugim sprawiały wrażenie jak gdyby miały zaraz runąć, choć od lat piętrzyły się niewzruszone, obładowane po brzegi rodzinnymi pamiątkami.

Hermiona szukała tego jednego i największego. Obiecała sobie, że podczas zimowych ferii zajrzy na poddasze i pod nieobecność rodziców przejrzy wszystkie starocie, które od kilku tygodni spędzały jej sen z powiek.

Tak naprawdę nie wiedziała czego dokładnie szuka. Odkopując pierwsze z brzegu zdjęcia, musiała odłożyć je na bok, bo znała te odbitki przecież bardzo dobrze. Również kilka wycinków z gazet nie było tym, co mogłoby ją zainteresować. Ot zwykłe, suche fakty historyczne, które mogłaby ze spokojem recytować na środku pokoju, gdyby tylko ktoś ciekawski zapytał ją o historię statku.

W sumie to mogłabym dodać coś od siebie. W końcu tam byłam.

Pomyślała sucho, patrząc przez moment na brudną, pokrytą kilkoma pajęczynami ścianę. No tak. Była tam. Przeżyła to i znała uczucie ogarniającego strachu tak obezwładniającego, że brakowało tchu. Znała też śmierć. W końcu i ona ją dopadła tego feralnego dnia. Starała się z całych sił, ale nie potrafiła wtedy postawić na swoim. Ocean wybrał za nią.

I było coś jeszcze. Coś, o czym nie mówiła nawet samej sobie, bo przecież Hermiona Granger nie lubiła przyznawać się do słabości. A On stał się jedną z tych rzeczy, o których mówiło się z pewną nutą żałości.

Wróciła do wyjmowania pamiątek ojca i odkładała każdą z nich na bok. Stara fotografia Margaret Brown leżała zwinięta na pół, tuż pod poszarzałym zdjęciem portu. Choć portret przez tyle lat zmienił się w pożółkły, niewyraźny kawałek papieru, Margaret wyglądała nadal na majestatyczną kobietę. Była nieco korpulentna, ale nie na tyle, by nie wzbudzić ciekawości mężczyzn. Zresztą Hermiona pamiętała kilkoro takich, co codziennie zajmowali stolik w jadalni pierwszej klasy tuż przy boku jej praprababci. Ale to nadal nie było to, co chciała znaleźć. Zresztą nie miała zielonego pojęcia czego szuka. Miała chyba tylko nadzieję, że odnajdzie coś nowego, coś, czego nie dostrzegła lata temu, gdy jako mała dziewczynka przeglądała pamiątki wraz z ojcem. Wtedy też nie skupiała się na ogromie tragedii.

Hermiona włożyła dłoń jeszcze głębiej i poczuła pod palcami twarde opakowanie, które z całą pewnością było tekturowym pudełkiem. Wiedziała, co znajdzie w środku, a mimo to gula żalu stanęła jej w gardle, kiedy wygrzebała pamiątkę z dna. Poczuła się winna. Przez jakiś czas przestała myśleć o historii Titanica i o tym, co sama przeżyła. Upchnęła wspomnienia właśnie na tym strychu i w tym kartoniku, który teraz spoczywał w jej dłoni, a przecież obiecała, że nie zapomni. Uchyliła wieczko i przełknęła w końcu gulę. Zrobiło jej się gorąco, a zaraz potem poczuła małe włoski unoszące się na jej rękach. Wydawało jej się, że słyszy w głowie szum oceanu, a potężne kominy wyrzucają z siebie ogromne ilości pary. Astorowie znowu stoli na pokładzie i machali jej, zapraszając na wieczorną kolację. Znów uderzył ją ten duszący zapach farb, pokrywający nowiutkie ściany statku, a gorset zaciskał się wokół piersi z identyczną siłą, jak w tamtą noc.

Spinka Stelli wyglądała niczym nowa ozdoba kupiona jakiś czas temu. Srebrna powłoka nie nosiła żadnych śladów użytkowania, zupełnie jakby zatrzymała się w czasie.

Hermiona wyjęła spinkę i położyła ją sobie na dłoni. Obiecała, że nie zapomni, a jednak nigdy nawet nie spróbowała poszukać czegoś więcej na temat tragedii Titanica. Bała się tego, że może odkryć o wiele więcej niż znała.

A jednak wróciła na ten strych. W głowie jej szumiało, a żołądek kurczył się bezlitośnie.

I właśnie w przypływie tych wszystkich uczuć dojrzała to, czego chyba widzieć nie chciała.

W pudełeczku tuż pod spinką znajdowała się kartka papieru złożona starannie na pół. Hermiona nie miała pojęcia, skąd to u licha zalazło się właśnie w tym miejscu. Dałaby sobie rękę uciąć, że kiedy ostatnim razem wkładała pamiątkę Stelli nie było w kartoniku absolutnie niczego innego.

Nie mając wyjścia, rozwinęła papier i przełknęła ślinę.

Nie, tego nie znała. Nigdy nie widziała tego na oczy. Coś ją zapiekło, kolejna gula rosła w gardle, a w piersi pojawiło się przedziwne uczucie pustki. I wtedy zaczęła czytać:

„Droga Hermiono…” 

  _____________________________________

 W roku 1993 podczas jednej z ekspedycji do wraku, pod warstwą gruzu i szczątków odnaleziono gwizdki okrętowe.
Znajdowały się one przy kominach, ale tylko na dwóch z nich zamocowano prawdziwe, które robiły naprawdę sporo hałasu.
Odnalezienie ich zainteresowało ludzi aż tak bardzo, że po odrestaurowaniu ich, pokazano je szerokiej publice w 1999 roku. Właśnie wtedy można było usłyszeć zapomniany głos Titanica, a jednocześnie był to ostatni jego "krzyk". Gwizdki okrętowe znajdują się w muzeum i są już jedynie eksponatem, który możemy podziwiać, nie słyszeć :)
A poniżej filmik z tego pamiętnego dnia. Ja tam mam ciary, jak tego słucham ;D