Epilog

Ech, przekonałam się wreszcie do napisania epilogu. Krótki, ale taki miał być ;)

Teraz naprawdę dziękuję Wam za wszystko ;)

Nieznajoma siła szarpnęła nim, a po ciele rozszedł się nieprzyjemny dreszcz chłodu. Miał ciężką głowę, która opadła w dół z taką siłą, że poczuł okropny ból w karku ciągnący się aż po lędźwie.
Potrafił czuć, co było ogromną ulgą w porównaniu z wodnym paraliżem, jakiego doświadczył jeszcze minutę temu. Bardzo powoli uchylił powieki, ale zasłonił wrażliwy wzrok dłonią.

Znajdował się w jasnym pomieszczeniu, siedząc na miękkiej kanapie. Tylko tyle udało mu się zarejestrować.
Ponowił próbę, odsłaniając ostrożnie oczy i syknął, gdy pulsowanie w czaszce przybrało na sile. Udało mu się jednak dostrzec jeszcze jedną istotną kwestię. Nie był sam.
Po lewej stronie stała identyczna, skórzana kanapa, na której znajdowała się ona. Siedziała zgarbiona, przykładając palce do skroni i masowała je delikatnie, zataczając na skórze małe okręgi.

Czyżby tak wyglądała śmierć ? Nie miał pojęcia, co się stało, dopóki nie skupił uwagi na pokoju.
Chociaż siedzieli na wygodnych kanapach, których wcześniej tu nie było, ze wszystkich stron otaczały ich mugolskie obrazy.

- Granger? – zmusił suche struny głosowe do pracy. Chrypiał wysokim tonem, ale dziewczyna nie brzmiała lepiej.

- Tak?

Była w swoich szatach, a obok niej leżała brązowa różdżka. Uniósł brew i odchrząknął.

- Nic ci nie jest?

- Nie… czuję się obolała, ale to chyba dobry znak – odpowiedziała wolno, prostując przy tym plecy.

Skinął głową.

- Musieliśmy zasnąć, to dlatego… tylko, jakim cudem… - podrapał się po brodzie, ale Hermiona zmarszczyła brwi.

- Zasnąć? Chcesz mi powiedzieć, że to, co się wydarzyło, to sen?

- Ludzie zasadniczo śnią, Granger. Najwidoczniej coś takiego ci się przydarzyło.

- Profesorze – wróciła do grzecznościowej formy, tracąc pewność siebie. – Kiedy przyszłam do Pokoju Życzeń, nie było kanap. Nie zasnęłam na nich. Wiem, co się działo, pamiętam wszystko, i wiem, że pan też pamięta.

Nastała długa cisza, w której oboje patrzyli na siebie oceniając. On starał się poskładać fakty i zrozumieć absurd sytuacji, ona z kolei chciała znaleźć w jego nieprzenikliwym spojrzeniu jakiekolwiek uczucia.

- Proszę cię… - odezwała się pierwsza.

- Wiele rzeczy nawet dla mnie, panno Granger, jest niezrozumiałych, ale byłbym kłamcą, gdybym powiedział, że nie pamiętam – przyznał wreszcie i rozłożył ręce. Dziewczyna wstała, starając się złapać równowagę. On również podniósł się z miejsca i schował swoją różdżkę leżącą na skórzanym obiciu brązowej sofy. Hermiona podeszła tak blisko, że widział drobne piegi na nosie i jasne plamki w czekoladowych źrenicach. Wzdrygnął się, kiedy złapała go za dłoń, by położyć w niej spinkę do włosów.

- Nawet gdybyś skłamał, nie pozwoliłabym ci tak łatwo zapomnieć – szepnęła, zamykając mu palce na przedmiocie należącym do Stelli.

Uniósł kącik ust. Przygarnął ją do siebie, otaczając ramieniem i ułożył brodę na jej miękkich włosach.


Pachniała morską wodą.